Op een bepaald punt in mijn leven besefte ik dat ik koos voor de makkelijke weg. Want zoals bij velen van ons, is het ook mijn grootste angst geweest om in al mijn grootsheid tevoorschijn te komen. In vaktermen heet dat manifestatieangst.

Kort geleden is mijn moeder op 95-jarige leeftijd overleden. Al nadenkend over de toespraak die ik tijdens de begrafenis ging houden, kwam ik bij een herinnering die hieraan ten grondslag lag.

In mijn jeugd was ik niet zo sterk. Ik ‘kwakkelde’ regelmatig en mijn moeder zei: ‘jij bent geen werkpaard’. Ik vatte de boodschap op als; jij bent niet goed, je kunt niet veel, je bent niet zoveel waard. Om deze boodschap recht te breien ben ik in de loop van mijn leven hard en veel gaan werken. En vooral zorgde ik ervoor dat iedereen om mij heen het naar de zin had. Daarmee overschreed ik regelmatig mijn grenzen. Niet gezond en niet blij-makend.

Heel veel later herinnerde ik mijn moeder aan haar uitspraak. Zij keek mij verbaasd aan en zei; oh ja, dat is ook zo. Je bent geen werkpaard, je bent een raspaard…iemand die ergens in uitblinkt dus! Ik kon mezelf wel voor de kop slaan; ik had haar boodschap altijd verkeerd geïnterpreteerd.