Jezelf in volle glorie aan de hele wereld laten zien is doodeng.

Je kop kan eraf gemaaid worden, vreselijk riskant dus. De onveiligheid die opdoemt zorgt voor een grotere controlebehoefte dan de situatie daadwerkelijk vereist. Geen stappen zetten, houden zoals het is…. Vanuit het oogmerk van zekerheid en controle ook begrijpelijk. Tenzij je je dromen uit wilt laten komen. Echt gaat staan en gaan voor waar je diep in je hart naar verlangt. Jezelf wilt zijn in plaats van enkel en alleen te willen voldoen aan wat de wereld van jou verwacht.

Maar waar zijn we nou zo ontzettend bang voor? Is het angst voor gezichtsverlies, angst om door de mand het te vallen? Wat is de trigger die deze, zoals psychologen dat noemen, hoge mate van arroussal veroorzaakt? In de loop van de tijd ben ik er als volgt naar gaan kijken. Wij mensen zijn uitermate sociale wezens. ‘Roedeldieren’. Samen weten en voelen we ons sterk. Biologisch gezien is dat ook zo gebleken. In de kudde is de dreiging van de dood minder; om te overleven moet je wel samenwerken. Als je je kop boven het maaiveld steekt, ga je dus letterlijk alleen staan. Onbeschermd en kwetsbaar. Ons reptielbrein (het deel van de hersenen dat primair gericht is op overleven) gaat ageren. Je bestaanszekerheid komt in gevaar en dat veroorzaakt angst. Ook al kun je redeneren dat het anders is, het reptielbrein legt de nadruk op hoe het voelt en niet op wat het betekent.

En zo komt het dat we uiterlijke omstandigheden als de tijd is nu niet rijp, geen geld, mijn partner is ertegen, misbruiken om onze diepere verlangens niet te verwezenlijken.
Jammer voor jezelf want je verliest hiermee de connectie met je Spirit. En jammer voor de wereld, want die zou er wel eens een stuk beter uit kunnen zien als jij je hoogste waarden en idealen waar gaat maken!